Van der Velde brûkte yn syn proaza ferhalen dy’t er as sjoernalist heard hie.

As ferslachjouwer ha ik fjirtich jier ûnder de minsken west. Dan hast op ’t lêst oeral wolris west en oeral wolris sjoen.’ Yn syn arkje tusken De Feanhoop en Drachten hie Rink van der Velde (1932-2001) in soarte fan kluzenersbestean. Ielfiskje en ielrikje, fûken boetsje, jeie en sa út en troch in feest ha foar freonen en kunde – sa brocht er syn simmers troch. Foar in pasifist hie Van der Velde in opmerklike foarleafde foar gewearen. Sels hie er seis. Foar de bûtenwacht kultivearre er it byld fan de frijbûtser en man fan it frije fjild. As haadpersoanen foar syn romans, dy’t er faak situearre yn in net te fier ferline, keas er ek sokke minsken. Troch dy tematyk en mei syn nochtere humor en flotte styl waard er de bêst lêzen Fryske skriuwer fan syn tiid.
 
Van der Velde, de jongste fan fiif mei allinne susters, waard grut yn de Wâlden. Nei de middelbere skoalle wurke er as boerefeint yn Frankryk en nei syn tsjinsttiid waard er sjoernalist foar – nei inoar – de Nieuwe Dockumer Courant, de Drachtster Courant, de Friese Koerier en (nei de fúzje yn 1969) de Leeuwarder Courant. By de Drachtster Courant learde er op oanrieden fan Freark Dam om it Frysk te skriuwen. Nei syn debútroman De kleine kolonie (1960) skreau er de rest fan syn oeuvre yn it Frysk. Van der Velde publisearre tusken 1962 en 2001 26 romans, 14 ferhalebondels en 4 toanielstikken. Syn wurk waard oerset en ferfilme.

De ferrassing fan it jier, dat wie neffens Anne Wadman Rink van der Velde syn Fryske debútroman Jûn, healwei tolven (1962). De roman beskriuwt in dei út it libben fan Michel, in jonge Frânsman dy’t siket om goud dat yn de oarloch ferside brocht is. Wadman wie optein dat dat boek yn it Frysk folslein yn Frankryk spile sûnder de yndruk te jaan dat de skriuwer syn stof net behearske (sa’t gauris it gefal wie as in Fryske roman in kear om utens spile). Dat it boek opboud wie as in soarte fan thriller wie Wadman allyksa oer te sprekken. Lof fan alle kanten krige de skriuwer foar twa lettere romans: De Fûke (1966, yn 1970 oerset as De Fuik) en Feroaring fan lucht (1971, yn 1973 oerset as Verandering van lucht). Fan de earstneamde roman ferskynden tsien printingen; fan de oare sels santjin, goed foar sa’n 35.000 eksimplaren. De Fûke giet oer in fisker dy’t oppakt wurdt troch de Dútsers omdat syn soan yn it ferset sit. It boek waard yn 2000 ferfilme troch Steven de Jong; Pieter Verhoeff ferfilme al yn 1980 de roman De hûn sil om jim bylje (yn 1980 ferskynd as Het teken van het beest), it histoaryske ferhaal fan IJe Wijkstra dy’t yn 1929 fjouwer plysjes deaskeat.

Van der Velde brûkte yn syn proaza ferhalen dy’t er as sjoernalist heard hie. Unbidige populêr waard syn rubryk ‘Bokwerder Belang’ dy’t tusken 1971 en 1992 yn de Ljouwerter Krante stie. Dêr hie er de gek yn mei de pommeranten út it fiktive doarp Bokwert; hy brûkte in bombastysk Nederlânsk (‘Weekblad Bokwerder Belang, Voor al uw advertieën’) fol mei frisismen (‘wij stonden toch ook wel even raar te zien’). Wadman wiisde der by Van der Velde syn debút al op dat sjoernalist en skriuwer inoar helpe kinne en yn it paad sitte. De handigens en rûtine fan it skriuwen soe ten koste gean kinne fan literêre besieling. Dat ferwyt waard troch bewûnderders krekt omdraaid: Van der Velde skreau lokkigernôch net ‘sa pluzerich’ oer yntellektuele problemen, lykas Wadman en Riemersma, mar oer bysûndere gewoane minsken yn wa’t elkenien himsels weromkenne koe.