Kloosterman hie de namme dat se sinnich wie as it op it útjaan fan har wurk oankaam.

Simke Kloosterman (1876-1938) wie de skriuwster fan de earste, moderne roman yn it Frysk, De Hoara’s fan Hastings (1921). Dat boek, oer in heit en in soan dy’t har beide jilde litte wolle, wie krekt as Kloosterman har folgjende roman It Jubeljier (1926) basearre op har famyljeskiednis en it doarp Twizel (‘Hastings’) dêr’t se grut waard. Har eigen libben jout allyksa genôch stof foar in roman. Wie se no al of net in bern fan har heit (har mem wie doe’t dy troude fjouwer moanne yn ferwachting), en wêrom joegen har âlden har sa’n djoere, partikuliere oplieding? Komt it út dat se har dochter, stutsen yn de lêste moade út Parys, yn in koetske troch Twizel ride lieten, en wat die dy útsûnderingsposysje mei it iennichste bern fan rúzjemeitsjende âlden? Bleau Kloosterman dêrom sels nettroud, of stike der wat oars achter de twa ferlovingen dy’t se sels ferbruts, de lêste mei de tweintich jier jongere Douwe Kalma? 

Noch foar de iuwwiksel, yn 1898, debutearre Kloosterman as ‘in Frysk fanke’ yn Waling Dykstra syn Sljucht en Rjucht. Dêrnei lei se har troch selsstúdzje hielendal út op de Fryske literatuer. Erkenning folge nei publikaasje fan har proaza en poëzy yn Ruth (1910) en fan har gedichten yn Douwe Kalma syn blomlêzing It sjongende Fryslân (1917), dêr’t ek wurk yn opnommen wie fan de dichteres Rixt (pseudonym fan Hendrika Akke van Dorssen, 1887-1979). Sa waaard foar it earst it froulik lûd yn de Fryske literatuer serieus nommen. Kalma sette it persoanlike en lyryske wurk fan Rixt en Kloosterman op in fuotstik. Beiden krigen al gau it etiket ‘grandes dames fan de Fryske literatuer’ opplakt. Rixt waard bekend as dichteres fan in lyts, heechwurdearre oeuvre, sammele yn De gouden rider (1952, de titel ferwiist nei in gouden munt mei in ruter derop), Kloosterman as skriuwster fan de twa boppeneamde romans.
 
Kloosterman hie de namme dat se sinnich wie as it op it útjaan fan har wurk oankaam. Sa wie De Hoara’s fan Hastings nei alle gedachten al yn 1909 klear, mar fûn de skriuwster it Selskipshonorarium (50 sinten de side) foar har proaza te min. It wie neffens har mear wurdich as oare artikels, lykas ferslaggen fan reiskes of gearkomsten. Doe’t se de roman einlik yn eigen behear útjoech, koste de lúkse edysje fan it boek fiif gûne. Dat wie djoerder as de Fryske Bibel dy’t by syn ferskinen yn 1943 ûngefear in deilean koste. Dochs rekke de earste oplaach fan achthûndert eksimplaren hielendal útferkocht – en dat lit it sukses sjen fan De Hoara’s fan Hastings. Nettsjinsteande krityk op it fertelramt wiene resinsinten allegear loovjend oer de eigen taal (it regiolekt fan Twizel, oanfolle mei selsbetochte wurden as ‘izejanebeam’ foar kersebeam), de dialogen en de hertstocht fan it boek. Benammen de twa siden lange, lyryske prolooch (mei as ynset ‘O brune heide! wiidte, iensumheid yn gouden, gouden sinneskyn!’) makke yndruk. De skriuwster skildere de natoer as in mytyske krêft dy’t it libben fan generaasjes beynfloedet.

Kloosterman regissearre sekuer wat de bûtenwrâld al en net fan har witte mocht. Sa ferge se har leafdesbrieven werom, ferbrânde se al te persoanlik wurk en lei se presys fêst ûnder hokker kondysjes har wurk nei har dea útjûn wurde mocht, de stavering ynbegrepen. Doe’t se yn 1938 ferstoar, liet de skriuwster by testamint al har goed nei oan ‘It Lien’, in stichting dy’t sûnt dy tiid it monumintale hûs beheart dêr’t Kloosterman de simmers skriuwend trochbrocht – de rest fan it jier wenne se yn in ienfâldich rychjeshûs yn Ljouwert. Besikers sjogge yn Twizel tusken de rizige reade bûken út oer de pachtlannen fan de famylje Kloosterman.

Simke Kloosterman sirka 1900. Foto: J.F. Blöte.