Yn 1871 ferskynde postúm it sammelwurk Rimen en Teltsjes. Yn 1993 seach de tsiende printinge it ljocht yn in oplaach fan twatûzen eksimplaren dy’t binnen in jier útferkocht wie.

Omdat minsken no ienkear ‘’t heetst zijn op ’t geen ze niet krijgen kunnen’ joech Joast Halbertsma nei eigen sizzen de hiele earste oplaach (twahûndert eksimplaren) fan de ‘Lapekoer’ kado oan freonen en kunde. It pakte út lykas ferwachte: ‘De liefhebbers die geen exemplaar kregen, schreeuwden erom als magere varkens, en de weg was gebaand voor alle stukjes, die gevolgd zijn.’ Gabe syn lapekoer waard útwreide yn in twadde en tredde printinge (1829 en 1834), oerset yn it Dútsk (1847) en it Nederlânsk (1860) en op 'e nij oanfolle mei losse ôfleveringen. Yn 1871 ferskynde postúm it sammelwurk Rimen en Teltsjes. Yn 1993 seach de tsiende printinge it ljocht yn in oplaach fan twatûzen eksimplaren dy’t binnen in jier útferkocht wie. It sukses fan dit út soarte Fryske folksboek komt net allinne troch de slûchslimme pr-stunt fan de skriuwers.

Joast Hiddes Halbertsma (1789-1869) skreau de Rimen en Teltsjes yn ’e mande mei syn jongere bruorren Tsjalling (1792-1852) en Eeltsje (1797-1858). Sy waarden grut yn in bakkershúshâlding yn Grou. Joast waard letter predikant yn Dimter, Eeltsje dokter yn Grou. Tsjalling, dy’t fan de trije it minst skreau, hie dêr in suksesfolle bûterhannel. Yn de Kanon fan de skiednis fan Fryslân hjit Joast Halbertsma ‘Mister Fryslân’. Fan de trije wie hy it warberst en it ferneamdst.

Joast Halbertsma wie behalve predikant in rjusidich taalwittenskipper mei in brede ynteresse. Hy slagge deryn wittenskippers yn binnen- en bûtenlân foar him yn te nimmen. By syn freonen hearden ûnder oaren Jacob Grimm en Willem Bilderdijk. Op fakânsje yn Fryslân sammele er folksferhalen en siswizen, gebrûksfoarwerpen, portretten en boeken. By in besykster fan syn biblioteek begûn it te dûzeljen mei safolle geleardens. Joast syn boekekolleksje gie noch by syn libben nei de nije Provinsjale Biblioteek yn Ljouwert, dy’t yn 1852 syn doarren iepene foar it publyk. Halbertsma publisearre oer de meast útinoar rinnende ûnderwerpen, net allinne yn it Frysk, mar ek – en folle mear – yn it Nederlânsk. Yn syn tiid gou er as in letterkundige fan kwizekwânsje.

Yn de Rimen en Teltsjes stiet neffens it ‘wurdsje foarôf’ wurk fan de jong ferstoarne boeresoan Gabe, dy’t kreupel wie. Oars as syn fikse broers moast er dêrom ‘skroar’, kleanmakker, wurde. ‘Dizze Gabe koe nuver prate en sjonge, en al wat er sizze woe, koe er yn rym sizze. Skoarje koe er ek wol; mar in jongfaam hie er dochs leaver op ’e knibbel as in âld broek (…) Nei syn dea het beppe onder syn skroarsbank yn ’e lapekoer dizze sankjes en rymkes fûn.’ Sa’n ramtfertelling waard yn de njoggentjinde iuw faker brûkt en joech behalve ekstra geheimsinnigens ek de sfear fan autentisiteit. Yn de rest fan de bondele ferhalen en gedichten (yn de tsiende printinge by inoar hast seishûndert siden) wie Gabe soms personaazje, dan wer kommentator of tahearder. Guon lêzers fergeaten gewoan dat er net wier bestie.

Joast Halbertsma syn brieven litte sjen dat yn it begjin benammen froulju út de hegerein wei wiene fan de ‘Lapekoer’. Sûnder mis spruts ek it groteske karakter fan guon fan de ferhalen harren oan. Halbertsma waard yn 1849 beneamd ta earelid fan it Selskip. Harmen Sytstra hie syn portret oan de wand te hingjen. De Rimen en Teltsjes sketse in langst nei Fryslân dêr’t minsken harsels yn weromkoene, en dat yn in tiid dat de provinsje hurd oan it feroarjen wie en de kulturele elite him lûdop ôffrege hoe’t Fryslân der útsjen moast. Neffens de dichter Obe Postma (sjoch finster 16) joegen de bruorren Halbertsma de lêzer mei de Rimen en Teltsjes ‘’t lân mei greiden en mei marren’.

Earste publikaasje fan Eeltsje Halbertsma syn gedicht 'De âlde Friezen' yn de muzyktaheakke by de twadde printinge fan de Lapekoer yn 1829. Yn 1875 soe in oanpaste foarm fan it liet útroppen wurde ta Frysk folksliet.